Interview: ‘Ik open kamers die eerder dicht waren in mijn hoofd’
Interview met Sas:
‘Iedereen loopt rond met gedachten, mooie gedachten, herinneringen, alledaagse zaken en ook dingen waar je mee zit. Ieder mens maakt dingen mee: het leven is vol met gebeurtenissen, onzekerheden, zware dingen, maar ook leuke dingen. In de schrijfmeditaties schrijf ik op wat me bezighoudt. Door de begeleiding en de opbouw van de workshops krijg ik nieuwe gedachten, open ik kamers die eerder dicht waren in mijn hoofd, soms uit mijn jeugd, soms met een nieuw inzicht. Door de schrijfmeditaties ga ik meer open.’
Ruimte om mezelf te zijn
‘Hoe dat komt? Ik weet het niet precies. Het is echt een gevoel. Ik voel ruimte om mezelf te zijn, dat komt door de oefeningen, de begeleiding en door mezelf. Door aanwezig te zijn en je open te stellen. Het klinkt misschien vaag, en ik ben nogal ‘down to earth’, maar dat is het wel. Tijdens de workshops weet ik dat alles kan en mag, dat alles goed is. Wat ik schrijf is goed. Alle emoties mogen er zijn: verdriet, maar ook blijdschap. We huilen en we lachen. Niet iedereen die meedoet heeft schrijfervaring. Dat is het leuke: het gezelschap is gemêleerd. De drempel voelt laag, iedereen durft te komen.’
‘Ik heb geen flauw idee wanneer ik voor de eerste keer bij Stadsklooster Haarlem was. Echt niet. Maar het schrijven greep me meteen. Er kwam iets los bij me. Het blijkt voor mij een goede manier om me te kunnen uiten. Ondertussen heb ik vaak geschreven bij Susanne. Ik heb in een vaste groep geschreven, maar doe nu regelmatig losse sessies. Allebei is leuk. Een vaste groep geeft iets meer verbinding, maar de wisseling van mensen is ook leuk. Er zijn zoveel verschillende personen.’
Echt voor mezelf
‘Susanne is oordeelloos. Haar blik en haar woorden maken de groep veilig. En omdat er geen oordeel is, lukt het me om echt voor mezelf te schrijven. Ik zie dat dat ook bij de andere deelnemers gebeurt. Het is zo oké, allemaal, wat je ook doet. Wat daar gebeurt, blijft ook daar. En naar elkaar luisteren is zo mooi. Echt luisteren, zonder reactie, zodat je de ander écht hoort. Dat geeft verbinding, omdat je het samen doet. Je kijkt elkaar aan, we kijken dingen samen aan. Het maakt dat ik meer compassie voel, ook buiten Stadsklooster Haarlem. Je weet weer dat iedereen een mens is, met goede en slechte kanten. Als ik na een schrijfmeditatie naar buiten loop en ik zie al die mensen, heb ik meer compassie. Iedereen heeft wat. Ik spreek mensen nu makkelijker aan, ook als ik ellende zie. Dan schenk ik iemand mijn glimlach en maak ik een praatje.’
‘Afgelopen najaar liep ik mee met de Camini. Ik wil altijd al graag de Camino lopen, en als er dan een kleine variant letterlijk voor je neus wordt georganiseerd, door je eigen stad, dan moet ik daaraan meedoen. En het was ook echt leuk: goed georganiseerd, een fijne aankomst, alle medewerkers en vrijwilligers waren zo open en vriendelijk, de route was duidelijk, alles wees zichzelf. Ik liep de lange route, alleen, maar niet echt, want ik sprak onderweg veel mensen. Dat gaat vanzelf. Contact gaat snel, en dat is fijn, leuk en bijzonder.’
Mooie dingen ontstaan vanzelf
‘Veel mooie dingen in het leven ontstaan vanzelf, zeker als je iets doet met mensen die je niet kent. Is dat zweverig? Ik geloof het niet. Als ik iets vaag vind, zoek ik ook snel naar de nooduitgang. Soms zijn mijn ervaringen wel spiritueel, niet omdat ik dat opzoek, maar we zijn nou eenmaal spirituele wezens, of we dat willen of niet. Maar vaker is het gewoon heel even blij worden van iets simpels. Je even beter voelen. En vooral volledig aandacht geven aan jezelf. Hierdoor durf ik te groeien.’
